KS. JAROSŁAW M. LIPNIAK
DOI: 10.48224/COM-217-2022-7
Streszczenie
U fundamentów chrześcijańskiej wiary znajduje się samoobjawienie się Boga człowiekowi: „Niewidzialny Bóg w swojej wielkiej miłości przemawia do ludzi jak do przyjaciół i przestaje z nimi, by zaprosić i przyjąć ich do wspólnoty z sobą”. Odpowiedzią człowieka na to zaproszenie otrzymane od Stwórcy jest wiara. Słowo Boże rodzi wiarę w sercu człowieka. To dzięki niej
może rodzić się i wzrastać wspólnota wierzących w Chrystusa.
Samo głoszenie słowa wymaga natomiast odpowiedzi wiary jako
zgody i zaangażowania osoby w odniesieniu do przymierza z Bogiem, do którego został zaproszony. Źródłem, z którego czerpał
Sobór Watykański II w opracowaniu powyższych sformułowań
jest List do Rzymian, w którym czytamy: „Jak jednak mają wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jak mają uwierzyć w Tego,
którego nie usłyszeli? Jak mają usłyszeć bez tego, który by zwiastował? Jak zaś mieliby zwiastować, jeśliby nie zostali posłani?
Tak, jak napisano: Jak piękne są nogi tych, którzy głoszą Dobrą Nowinę. Ale nie wszyscy okazali posłuszeństwo Ewangelii.
Izajasz bowiem mówi: Panie, kto uwierzył w nasze zwiastowa- nie? Wiara przecież rodzi się ze słuchania, ze słuchania Słowa
Chrystusa” (Rz 10,14-17).
(reszta artykułu w wydaniu papierowym)
.