ALFRED BODENHEIMER
DOI: 10.48224/COM-214-2021-12
Streszczenie
Judaizm po zburzeniu Drugiej Świątyni szukał sposobu ma poradzenie sobie z tą katastrofą. Dokonało się to między innymi w postaci narracji o cierpiącym Bogu płaczącym ze swoim ludem, z drugiej zaś strony
zaabsorbowanie wszechobecną Torą miało złagodzić utratę Świątyni Jerozolimskiej, jako miejsca spotkań ludzi i Boga. Niniejszy esej ukazuje
w jakiej formie literatura rabiniczna próbowała zaktywizować i zazębić te
formy zarządzania kryzysowego. W czasie Zagłady obraz płaczącego Boga
znalazł swoje apogeum w pracy chasydzkiego uczonego, ale w końcu nie
nadawał się już do pochłaniania bólu i oszołomienia autora.
(dalsza część artykułu w wersji papierowej)