Wspólnota chrześcijańska

Nr 136

„Od Soboru Watykańskiego II wiele się dokonało, aby móc jaśniej zrozumieć wprowadzić bardziej konkretnie w życie Kościół jako Communio”.

Communio (wspólnota) odpowiada, pomimo wielu tendencji do indywidualizowania w naszym, wystawionym na globalizację, społeczeństwie, bardzo głębokiemu dążeniu człowieka, który żyje jako istota społeczna (zoon politikon) w różnorodnych odniesieniach społecznych. Teologiczne pojęcie communio jest złożone: „Zasadniczo rozumie się przez nie wspólnotę z Bogiem przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. Wspólnota ta urzeczywistnia się w słowie Bożym i w sakramentach… Dlatego też nie można sprowadzać eklezjologii communio do pytań czy problemów czysto organizacyjnych, które dotyczą wyłącznie władz i urzędów w Kościele.

Kościelna Communio jest równocześnie niewidzialna i widzialna. Niewidzialna jest wspólnota każdego człowieka z Bogiem Ojcem przez Chrystusa w Duchu Świętym, podobnie jak i wspólny nasz udział w boskiej naturze (por. 2 P 1,4), w cierpieniach Chrystusa, w tej samej wierze i w tym samym Duchu. „W Kościele na ziemi między komunią niewidzialną i komunią widzialną zachodzi głęboki wewnętrzny związek wyrażający się w nauce apostołów, sakramentach i hierarchii. W tych Boskich darach, rzeczywistościach dobrze widocznych, Chrystus w różny sposób realizuje w historii swoją funkcję prorocką, kapłańską i króleską dla zbawienia ludzi”.

Szczytem kościelnej wspólnoty jest Eucharystia (por. KK 11), albowiem „przy łamaniu chleba eucharystycznego, uczestnicząc w sposób rzeczywisty w Ciele Pańskim, wznosimy sie do wspólnoty (communio) z Nim i nawzajem ze sobą” (KK 7). Skoro zaś określa się Eucharystię jako szczyt całego życia chrześcijańskiego, oznacza to, że również inne sakramenty są świętowaniem kościelnej Communio. Odnosi się to w sposób szczególny do chrztu, który jest bramą i podstawą nie tylko kościelnej Communio, ale i pozostałych sakramentów. Wspólnota kościelna jest wspólnotą w słowie i sakramencie. Sobór Watykański II mówi w tym kontekście o dwóch stołach, przy których gmina się posila: o stole słowa Bożego i o stole Ciała Chrystusowego (por. KL 51; KO 21).

Kto chce się przekonać, jak chrześcijańska gmina pojmuje samą siebie, ten winien się zapytać o to, jak się ona modli, dlaczego się modli i do kogo się modli.

SPIS TREŚCI

  • Duchowość komunii [Carlos Garciá Andrade]
  • Etyka wspólnotowa [Paweł Góralczyk SAC]
  • Kryzys Europy – szansą Kościoła [Radosław Zenderowski]
  • Pojęcie parafii w aktualnym prawie kanonicznym [Alain Seriaux]
  • Prorocka rola rodziny [Alicja Romo Roman]
  • Rozwój parafii przed Soborem Watykańskim II [Erwin Gatz]
  • Specyfika wspólnoty chrześcijańskiej [Michael Figura]
  • Trynitarny charakter Kościoła [Ks. Jacek Neumann]
  • Zrzeszenia wiernych świeckich i ich status kanoniczny w Kościele [Michel Dortel-Claudot SJ]
  • Życie braterskie we wspólnotach zakonnych w świetle tajemnicy Kościoła jako wspólnoty [Ks. Andrzej Pelc SAC]

Lista numerów